småe gledor II

ferske hare- og REVEspor bak huset!


... då nyttar eg høvet til å minna dykk på soga um katta som jaga reven.

småe gledor

til dømes:

å vakna tidleg og sjå "Vertshuset den gyldne hale" med køna, um morgonen, av di det ikkje vert høve på kvelden

å uppdaga at det finst ein Wikipedia-artikkel um ordet/fenomenet dumtelefon (og at EG er uppført som ei av tri kjeldor!) 

å sjå ein profesjonell blokkfløytist spela på tvo blokkfløytor samstundes

å vera på samlagsjolefest med samlagsfinefolk medan det snør utanfor

å koma heim til jol

fridtun (hus)morar seg: ferding spessial II

Tradisjonen tru skal heimeskrivande husmor gjera greida for kvar ho hev arbeidt i året som snart er fare. Jamvel i 2014 hev ho gjort anna en å sitja inne på cella si og krota (trass i at det er dét ho helst vil gjera, heile tidi - og dei neste månadene skal ho mest berre skriva! O frygd!) Vel, det hev vore mykje ferding, og meir flyging en husmori likar, men slik er det.

I lista er einast arbeidsturar tekne med, hugsam heimferding til m.a. Voss og Elverum er noko for seg. (Stader ho hev vore mange gonger, er sjølvsagt tekne med mange gonger, i år som i fjor.) Det heile er temmeleg austlandstungt:

Oslo  Stavanger  Oslo  Asker  Sandefjord  Sarpsborg  Stokke  Fredrikstad  Tønsberg  Modum  Oslo  Bergen  Trondheim  Stavanger  Asker  Bergen  Trondheim  Oslo  Oslo  Asker  Ås  Hadeland  Trondheim  Ål  Oslo  Gol  Hemsedal  Oslo  Oslo  Notodden  Oslo  Ålesund  Oslo  Hamar  Oslo  Bergen.

Med andre ord: mykje Oslo i år, ofta hev ho vore der fleire dagar i strekk. Husmori funderer no på um ho skal lengja tittelen sin til urban heimeskrivande husmor.

morgonscena frå eit skriveliv

Å sitja inne på skriveromet medan det langsamt lysnar utanfor, med mange trådar, utan å heilt vita kven av deim det er best å gripa tak i fyrst, glytta i nokre ordbøker, i andre bøker, i eigne nedteikningar, glo ned på papiret, glo i veggen, tenkja at det er ingi skam å glo i veggen, glo ned på papiret att, krota ned noko, strjuka yver det, slå blyanten lett mot vinstrehandi, finna ein annan tråd, ei betre opning, skriva ut ei ny setning, seint og prøvande, og so er det rett, og so kjem det rennande, so hev eg brådt eit opningsavsnitt til kapittel 2 og so finn eg meg ein kopp kaffi.

tanke/turn

Lesnad:

«Ein kan seie at eit språks grammatikk også er ein slik spegel som speglar relasjonane i verda, eller lagar eit samanlikningsgrunnlag, og ho [Inger Christensen] seier at 'man som digter må lære at elske præpositionerne, fordi de, nærmest urimeligt usynlige som de er, er dem der holder bevidstheden i samme slags bevægelse som verden'. Dette kan vi jo teste ved å ved å mumle preposisjonar høgt for oss sjølv og samstundes kjenne etter kva det gjer med medvitet vårt når vi seier dei slik etter kvarandre: over, under, gjennom, mellom, framfor, mot, på, omkring, ved, til, bak, i - etc. Blir ikkje medvitet vårt dradd av garde som på ei merkeleg berg og dal-bane av rørsle, og blir ikkje medvitet vårt etter avslutta ferd ovandotten over dette, og har ikkje medvitet lyst til å bryte ut i jubel over språkets makt, og særleg preposisjonane si makt, og har ein ikkje lyst til å skrive ei novelle for kvar preposisjon [...]? Jau, ein får kjempelyst.»

 
Gunnhild Øyehaug: «Rein som snø» (s. 139) i Stol og ekstase (2006)

kos med dyr

I eit intervju i tidsskriftet Bokvennen (2/2014) segjer Tor Åge Bringsværd: 

«Jeg nærer en dyp mistro til mennesker som ikke vil vedkjenne seg sin barndoms kosedyr.»

Her i huset hev me inkje imot å vedkjenna oss vår barndoms kosedyr, som jamvel er vår vaksendoms kosedyr. (Døme på vaksen bruk av kosedyr: å ha det i bukselumma på eksamen ved universitetet.) Me kunngjer gjerne at me hev kosedyr, at me stundom talar ved deim og at me elles hev stor gleda av selskapet deira. Det er tale um tri fine gutar: 

Frå vinstre: Pelle Kanin (som underskrivne fekk då hen var tvo dagar gamal), Preben (som nettnerden såg på IKEA, syntest synd på og tok med seg), Katten (som nerden fekk då ho var temmeleg nyfødd). Her ligg dei på turkestativet ute i stova, av di Pelle just hev lauga seg.

Til vanleg vaktar dei sengi, då ligg Pelle og Katten i munnen på Preben.

Me vil elles nytta høvet til å senda ei stor takk til alle mødrer som upp gjennom tidi hev vølt og lappa saman tallause kosedyr!

haustinteriør med K & I (bonusmateriale)

Nettnerden lagde i går ut eit innlegg um dei nye hyllone våre. Lat det fyrst vera sagt at eg stiller meg fullt og heilt bak formi og innehaldet. Endå sit eg på nokre upplysningar som hev vore undanteke ålmenta - til no. 

For det fyrste: Nettnerden fekk mellombìlse mein etter ho sette saman hyllone. (Det var ho som tok seg av det, må vita. Reven er trehendt og sat dessutan med viktugt skrivearbeid.) Ho vart beint fram styrd [støL] i låri, rauvi, nakken og noko i ryggen. No kann de venda inn: Reven skulde hjelpt til, ikkje sete der med krotet sitt! Nei: Der og då var det uråd å vita at verksemdi skulde få slike fylgjor. Dessutan hadde korkje bøn, tvang, smeik eller ville hestar greidt å venda nettnerden frå uppgåva. Det er reine meditasjonen, fær me vita. Eller god avkopling, då. Etter det siste me hev høyrt um saki, er likamen noko betre i dag.  

For det andre: Det gjekk ikkje ljodlaust til. Det var hamring, dessutan var det (for å segja det med Vazelina Bilopphøggers) musikk tel ærbe: ein kasett med Tone Hulbækmo. Allsong til telebondemannen, so godt det lét seg gjera. 

For det tridje: Det er rett at nettnerden stundom uroar reven i skrivearbeidet (jf. legofigurane). Lika fullt pliktar eg å upplysa dykk um at det motsette òg er tilfellet. Til dømes hender det tidt at reven smett inn frå sida just i det nerden skal setja tennene i eit knekkbraud eller sutlar med te. Slike uromoment lyt ein plent rekna med.

*

merkedag II

I dag hev nettnerden og husmori vore skakke ektefolk i fire månader! Granittbrudlaupet nærmar seg med stormstìg.

Dei gladgifte makane høgtida dagen med å – for fyrste gong i haust – slå på golvvarmen på badet.

burte bra osb.

Heimeskrivande husmor er no godt inne i den fyrste fulle heimevika si på ei stund (nærmare jol fær de ferdayversyn for året som fór, tradisjonen tru). Då kann ho sitja inne på skrivekotet sitt og arbeida i ro og mak. Ho-ho-ho! Sant å segja sit ho gjerne ved kjøkenbordet òg, mang ein Prøysen-stubb er skriven der. Med penn og papir og bøker utyver heile bordplata. Det er no slikt arbeid som hugar henne best. Ja, i det heile lyt ho sanna at heimelivet byd på mange gledor. Til dømes:

- ei samrøda med Mikkel/kjetto (men i dag skulde han visst spy att)
- høglydt jubel frå nettnerden (av di husmori hev skift på sengi)
- ange av nybaka braud (made by nettnerden)
- å spela høg musikk og gaula attåt (huseigarane var ikkje heime)
- kattepass (av di huseigarane ikkje var heime)
- tvosam lesestund i sofakroken (men med kvar si bok)
- gratis og lett tilgjengeleg kaffi (som smakar godt)
- P2 til frukosten (det er mogleg burte òg, då, men)
- det er stilt! (når ho ikkje spelar høg musikk)
- nettnerd som fær A+ på islendskleksa (rosalega flott!)

So det.

kent hev namnedag!

Eg høgtida dagen med å spela kent gallhøgt medan eg vaska badet og støvsaug resten av heimen. 

... men det enda ikkje der! Eg kom til å tenkja på eit tilårskome blogginnlegg frå 2011 der eg drog fram nokre kent-tekster som alle inneheldt same ordet: tunga. Kvifor ikkje gjera det same no, berre med eit anna emne? Ymse andre emne ter seg um att og um att i tekstene, til dømes er det mykje regn, snø, myrker og einsemd. Og gråt! Og tårar! (Men sers lite snòr.) 

Eg gjeng for gråt-og-tåre-tema. Seks utvalde, i litt vilkorleg fylgd:


6 «Stanna hos mig» (frå Hagnesta Hill, 1999) er radt god å gripa til um du dragast med hjartesorg og dilikt:

Det er över nu
och jag som aldrig gillat nostalgi
jag gråter nu
så släck mitt ljus
Över nu 
och jag som alltid ville vara fri
vill fångas nu
av din sköra röst
som alltid sprack
när du behövde tröst.


5 «Generation ex» (frå Tillbaka till samtiden, 2007) er temmeleg fortvilt:

Säg nånting, säg nånting nu
Du vet jag får panik av dina tårar
Gör nånting, gör nånting nu
Förstör nånting, slå mig
Förstör nåt, jag överlever


4 «Chans» (frå B-sidor 95-00, 2000) er heilt på grensa når teksti stend åleine. Klamt og flautt? Kann henda. Men ikkje når Jocke syng:

Jag trycker läpparna
lätt mot din hals
Jag frågar 'gråter du?'
Du smakar salt


3 «På nära håll» (frå B-sidor 95-00, 2000) fortel um ein ugreid måte å vakna på:

Jag vaknar intill dig med gråten i halsen,
dom skriker och flyr i en mardröm igen.
Dom klöser varandra med klolika fingrar,
jag håller dig så hårt att du inte får luft.


2 «Mannen i den vita hatten (16 år senare)» (frå Du & jag döden, 2005) gjev ordet tåreglans styrkt og utvida meining:

Och snart finns det inga tårar kvar
Dom var våra att ge vemsomhelst
Äntligen
Dom är dom dyrbarasta smycken vi har
Så be aldrig om ursäkt igen
Äntligen sätter du själv dina gränser


1 «Stoppa mig juni (Lilla Ego)» (frå Hagnesta Hill, 1999) er i ein klasse for seg. Eller rettare sagt: i ein klasse der berre nokre fåe andre kent-låtar er med. I denne klassen finn me einast dei låtane som vreid skrivaren upp som ein klut i 15-16-årsalderen. Ingen låt kann tevla med «747» når det gjeld å få Fridtun til å setja i å gråta, men «Stoppa mig juni» tek ein sterk andreplass. Serleg dette verset gjorde susen:

Det är tårar
Kan man gråta som en karl?
Snälla, du, förlåt mig
Jag glömde vem jag var
Snälla, sluta lyssna
Glöm allt jag sa
Jag mår bra
Du måste lämna mig i fred

... og etterpå kjem ein endefram, men akk so skakande, gitarsolo!

trollbunden

Ein av dei uendeleg mange fyremunene med å vera i lag med nettnerden, er at ho set på fine plator som eg ofta ikkje hev vore burti fyrr. Då og då hev ho til dømes spela platone til den framifrå færøyske musikaren Eivør. (Dei som les Dag og Tid, minnest radt at det stod um henne fyrre vika.) Men ikkje berre dét: For litt sidan fekk eg vera med nettnerden på ljomleik (ja: 'konsert') med drosi. Sidan dess hev eg mest ikkje gjort anna en å gaula færøyske verslinor. No skal eg gjera mitt for at de òg, vyrde lesarar, gjer det same. 

Denne Eivør hev laga mange songar, jamvel det me lyt kalla vanlege songar, med vanleg syngjing og vanlege instrument. Men den store hiten hennar er Trøllabundin, der ho syng og fræser på ymse vis og slær på ei trumma. Hugtakande! 

De skal få sjå og høyra. Men fyrst nokre reglar.

1 Det er ikkje lov til å sjå litt og so skru av. Alt eller inkje!
2 Kom i hug at det er best i røyndi, når ho stend tri meter undan.
3 Fullskjerm! (trykk i høgre hyrna i filmruta)
4 Slå gjerne av ljoset so du sit i myrker.

Her er det ho syng på dette upptaket:

Trøllabundin eri eg, eri eg
Galdramaður festi meg, festi meg
Trøllabundin djúpt í míni sál, í míni sál [sjel]
Í hjartanum logar brennandi bál, brennandi bál

merkedag

I dag hev nettnerden og husmori vore skakke ektefolk i tri månader! Surmaga forståsegpåarar synest radt at dét ikkje er noko å kyta av, og det er no so: Dei hev eit stykke att til dei kann bjoda dykk inn til granittbrudlaup (gift i 90 år), til dømes.

Dei gladgifte makane høgtida dagen med å – for fyrste gong i haust – slå på panelomnen i stova.

farande fant

Husmori kann skuldast for mykje, men ingen kann skulda henne for å blogga so tidt og ofta at folk ikkje greider å henga med. Tvert um, lesarane tenkjer radt at no er bloggen daud som ei sild. Men so, når folk minst væntar det, slær ho til på ny med meir eller mindre po(t)etiske utgreidingar um husmortankar og anna som måtte trengja seg på. I dag er ein slik dag, ser det ut til.

Sidan sist hev husmori reke langt og lenge. Ja, for å segja det som det er: Den heimekjære husmori hev vore burtreist fire helgar på rad! Ho kom velberga frå det, mykje av di ho var i Trondheim tri av helgane, i lag med gode vener. Sumt av det var arbeidshelgar, til dømes hadde ho gleda og æra av å leida ein samtale/bokbad/bokdusj med sjølvaste kvardagsheltinna (for dei uinnvigde: A. Ravatn). Det gjekk som det måtte: Folk skratta og lo og hygde seg. Millom trondheimsferdene var ho òg på Austlandet og preika um nynorsk for bokmålsungdomen. Det trengst, av mange grunnar, til dømes at husmori hovudforsyrgjar i heimen denne hausten, sidan frua er vorti studine att. Det humpar og klekk seg!

Uppi alt saman vart husmori «forsidepike» i Morgenbladet òg. Det var svært hyggjelegt. Sers gildt var det at bladmannen ynskte seg eit bilæte av husmori i lange ullunderbrøker. Då var det ikkje anna å gjera en å trekkja i stillongs, endå det var midt i august, og få frua til å finna fram kameraet. Rekvisitt: ei færøysk ordbok.

Husmori nytta òg høvet til å leika litt med lego-hoppbakken (nærmare skildra her), men dét kom ikkje med i Morgenbladet. Var det likt seg!

... og no vart husmori so sterkt rivi med av lego-innlegget til maken at ho brådt og uvænta laut setja punktum! (ropeteikn)

helsefremjande tiltak

Me høyrer stundom tale um folk som slit med å «koma seg upp av sofaen». Ordlaget er vel ofta meint i utvida tyding, so at «koma seg upp av sofaen» tyder både 'koma seg upp av sofaen', 'koma seg upp av godstolen', 'koma seg ut i frisk luft', 'røra på skroget' og so burtetter.

Det siste året hev eg ferdast radt mykje med fly, og sist gong fekk eg eit retteleg godt hugskot, tykkjer eg sjølv. Rett og slett eit framlegg til korleis me kann hjelpa folk til å koma seg upp og ut litt oftare, og det er svært lite kostesamt å få det heile i stand. Dimed hev eg eit ope framlegg til styresmaktene:

1 Syt for at det finst skapleg høgtalarutstyr i kvar heim. 
2 Med jamne millomrom, gjerne tvo-tri gonger um dagen, spelar de dette upptaket over høgtalaren:
«Vennligst bli sittende fastspent i setet til flyet er parkert og skiltet med 'fest setebeltet' er slukket.»
3 Og etter nokre sekund kjem det velkjende ljodet: Pling!

... for DÅ skal de sjå at nordmennene fær rauvi i gir! Dei sprett upp som var dei kvefsstukne, kastar seg upp mot hattehylla i ein fart som berre geparden kann mæla seg mot, baksar med tunge sekker og veskor, so stend dei der og trør og trør og vil ut-ut-ut! For det er ikkje tale um å sitja still og kvila til dei ytste er komne ut, hå nei, røslege karar på 1,90 stend tvikrøkte innunder hylla og trår etter å koma i rørsla.

So, kva trur de? Kann det vera gagn i ei slik åtgjerd?

Eg er elles ikkje den fyrste som hev bite meg merke i at folk ter seg so underleg berre dei høyrer dette plinget. Hin dagen trefte eg ein person som fortalde at ein gong hen hadde floge til Stavanger, og flyet var parkert, sa flyverten over høgtalaren: «Fyrstemann upp i hatthylla!»

brureferdi i femundsmarki

Fyrst:

KLISS

Her ser det litt ut som nettnerden

hev kverka husmori og no sit

nøgd framfor byttet sitt.

Og elles:

Sjeldan hev nokon bore 

ei krukka med einerkvist

i slikt ålvor!

(Nettnerden smugknipsa gjenom stoveglaset)

Og snart skal me upp att i fjellheimen. Fylg med, godtfolk, no vert det spanande!

flytande ferdakyn

Ja ja, då er sumaren her, med alt han dreg med seg av berrfotgang, solvegg, torevêr, mygg og sist, men ikkje minst: ferding hit og dit. Dei trufaste lesarane veit no at eg, husmori, fer og fyk jamleg, men no hev eg jamvel vore i utlandet, og dit er det ikkje ofta eg fyk! (undanteke Sverike, då, men for ein elverumsing er det snaudt noko utland)

Ferding er ei forvitneleg verksemd for ei(n) som ligg og flyt ein stad millom dei tvo rådande kyni. Til dømes vert det mange svippturar innum offentlege toalett, og det er stødt ei spanande øving! Du og du. Tradisjonen tru hev eg skræmt livskiten av ei handfull kvinnor denne gongen òg: Dei kvepp og glytter tvilande burt på den kortklypte skapningen framfor deim, og dei mest skvetne ser seg nøydde til å snu og sjå på skiltet på døri ein gong til. Dei segjer sjeldan noko åt meg, men stundom segjer dei noko til kvarandre, ofta slikt som "orsak, men stemmer det at dette er dametoalettet?!" Ungane er gjerne meir frimælte og spyrr beint ut: "Mamma, er det gut eller gjenta?" Å, so flaue mødrene vert!

Mest forvitneleg var ei hending i juni: Eg var på Gardermoen og opna ei av desse velkjende dørene med kjole på. Nett då var tvo eldre kvinnor på veg ut, ho eine med krykkjor. Sidan eg er velseda og greid, heldt eg upp døri for deim. Den mest lettbeinte av deim kom fyrst og bråstana like framfor meg, so stod ho og stirde meg upp i andletet og nedetter og uppetter bringa mi i minst fem sekund. Då sette eg augo beint i hennar og gav henne ein smil, då fór ho. Og dei segjer at ungdomen er uhøvisk! 

Vel, men no var det til utlandet me skulde, meir presist Edinburgh. Her passerte eg som både det eine og det andre: Ved frukosten hadde eg gleda av å verta tiltala som sir (det var forresten ikkje fyrste gongen). So gjekk frua og eg på ei kaffistova tjugo meter undan, og då vart me møtte med "what can I get for you, ladies?" Det kallar eg kynsflyt på høgt nivå! Og som vanleg skræmde eg nokre dametoalettgjester, utan at nokon av oss fekk varige mein. 

Eg hev elles høyrt frå nokre transfolk at det er mykje greidare å fara på herredoen i staden, for karar er visst ikkje fullt so upptekne med å glana på dei andre der inne (redde for å verka homo, kann henda?). Men eg torer meg ikkje til det med det fyrste. Um nokon skulde verta arge på meg inne på damedassen, kann eg i minsto fiska fram bankkort eller pass og prova at eg hev rett til å vera der. Det lettaste er no å fara på den kynsnøytrale handikappdassen, men han er som oftast uppteken.

Sanneleg segjer eg dykk: Sæle er dei som kann fara og miga utan å måtta stålsetja seg fyrst! Men so hev eg òg ei snild kona som gjerne tilbyd seg til å vera med som verja og (potensiell) kjeftesmella. 

nytt i kjettesaki!

Sidan sist hev det vore eit ofselegt gjenombrot i kjettesaki: No er den rette identiteten åt dyri kjend!

Husmori slumpa til å fara med same bussen som eigaren/kattamori hin dagen (husmori og festarmøyi veit kven ho er), og so slo dei fylgje ned til husi. Etter litt drøsing um laust og fast, spurde husmori um desse hugsame kattane hadde noko namn. Å ja, då! Det hadde dei. Her kjem dei nye upplysningane. Haldt dykk fast!

Katten som husmori og festarmøyi kallar Den vesle svarte og kvite eller berre Kjetto, viste seg å ikkje vera ei kjetta i det heile, men ein kar som heiter Mikkel. Han var visst ein umtykt leikekamerat då ungane i gata var yngre. No er han leikekameraten til husmori i staden. Men ikkje i dag tidleg, då kom han ikkje burt med same ho sette seg på huk og tala mjukt, han kom berre litt nærare og lét det vera med det, for han sat og skulde spy upp ein hårball eller noko anna snadder.  

So var det Den feite. Han heiter noko so sjeldsynt som Shell. Grunnen er at Dyrebeskyttelsen i Bergen fekk han frå nokon som fann han på (eller berga han frå) ein Shell-stasjon på Gol. Ikkje verst! 

Tvo kattar som ikkje var med i innlegget, fekk husmori og festarmøyi òg nøgnare kjennskap til: Gråtass (som elles vert kalla Den flate på folkemunne) er ein godt vaksen kar, og so er det Pia. Ho er umåteleg lettskræmd og held seg litt i bakgrunnen.

Kor som er: Husmori og festarmøyi hev samrøystes vedteke at namni Den flate, Den feite og Den vesle svarte og kvite er fullt tillatne lika fullt. Kann henda dreg dei til med Kjetto òg.

kjerringi og kjetta

Nei, no hev det vore reint for mykje sut og sippesuppa her! Husmori er då jamnast hugvarm og kvik. I dag, til dømes, gav ho seg brådt til å spretta upp og ned i stova og kasta armane hit og dit då festermøyi sette på Queen som uppvaskmusikk. Det er ulikt husmori å te seg slik, men alle kom frå det utan mein. Noko anna som er ulikt husmori, og som ho skal fortelja dykk um no, er å finna hugnad i kattar. 

De skal vita at husmori voks upp i ein kattalaus heim, og korkje mor eller far hennar er uppvaksne med kattar. Besteforeldri hyste vel heller ikkje nemnande godhug for dyret. Men nokre av grannane ved barndomsheimen hadde katt. Desse kattane hadde for vane å skita i sandkassa til husmori, millom anna. Ein av dei pla sitja under inngangstroppi ved nabohuset, og kvar gong den unge husmori gjekk upp troppi og skulde spyrja um ungane der vilde leika, fauk katten ut millom troppetrinni og skræmde vitet av henne. Ho kvidde seg stødt for å ferdast i den troppi, serleg berrføtt. Visst var det ein snild pus som dei stundom leika med, men husmori visste ingenting um korleis ho skulde fara åt med kattar, kva dei lika og ikkje lika, korleis ein tok på deim og so frametter. Ho var passiv tilskodar kvar gong det var kos & leik med katten.

So vart husmorgjenta vaksi og i lag med kattekvinna, som er uppvaksi med kattar og elskar kattar og held lange fyrelesingar um kattar ved middagsbordet og elles. Dei tvo slumpa til å busetja seg i ei gata med kattar i kvar sving. Husmori var lenge passiv tilskodar her òg, medan kattekvinna gjorde seg kjend med dyri og kunde handfara deim so lett som berre det. MEN SO! Smått um senn vart husmori lokka og fengsla, dei var no gløgge og fine dyr! (Det visste ho frå fyrr, men lell.) Ho våga seg til å kleia og strjuka, og dei dura og mol som eit helikopter, gneid seg innåt henne og vilde ha meir. No dei siste vikone hev det hendt at dei spring til møtes med henne når ho kjem ruslande ned vegen. Framleis hev husmori mykje å læra, men ho tykkjer det er godt selskap i dyri. Ho hev serskilt huglagt den svarte kjetta med kvitt på bringa. 

BILETPROV PÅ NÆRKONTAKT MED KATT

Vil de lesa meir um kattekoseøykti nedanfor, sjå nettnerden/kattekvinna.

 Denne katten gjeng under namnet "Den feite".

Sjå korleis han vrid hovudet og stuper 

inn mot armen åt husmori.

 Prøver han å spegla seg i asfalten, tru?

Fyrebils hev heiter ho berre Kjetta, eller "Den svarte og kvite". 

Sers kosesjuk og mjuk pus. Røyter lite.

Merk elles at ordet kjetta/kjette er laga ved i-umljod:

katt > kjetta just som hatt > hetta

Kjetta hev den gjerdi at ho stikk tunga ut når ho koser seg.

Husmori er van med hundar, og fylgjeleg meir tunga.

Hunden i barndomsheimen hev kallenamnet Slek-Martin, 

av di han er ovende fæl til å sleikja. Kjetta berre smattar litt.

på hels med seg sjølv

Husmori les blad. (Blad i tydingi 'avis'. Det hender ho les andre blad òg, helst Pondus, men no er det blad = avis det gjeld um.) So, ho les blad. PÅ PAPIR. Og for nokre vikor sidan las ho eit fint stykke der ein tilårskomen forfattar - som husmori no hev gløymt namnet på - uppmoda alle um å taka notat. Skriva ned det ein tenkte og kjende og røynde, so ein stødt var på hels med sitt tidlegare eg. 

Det var fint sagt, syntest husmori, og tenkte med seg sjølv at ho visseleg er på hels med sitt tidlegare eg. Slike notat hev husmori teke sidan 2002, ja, det finst nokre stubbar frå 90-talet òg, kjem ho i hug, men fyrst på 2000-talet vart det retteleg sving på sakene. Ho skreiv ikkje dagstødt, men so snart høvet baud seg. Det trong ikkje vera lange stundi, tjugo minutt heldt lenge, men helst sat ho um kveldane, når alt av skulearbeid og middag og trening var undangjort. Ho læste seg inne på romet, spela høg musikk og skreiv på ei gamal maskin utan vevtilkopling. Det var heilt naudsynt å draga seg tilbake på den måten. Vera i fred, få det ut! For det var slik at husmori samla upp mykje som ho ikkje fekk ut på onnor vis. Hine gjentone fortalde viljug um forelskingane sine, men den unge husmori heldt tett (med eitt undantak: den franske friaren). Ingen måtte få vita at ho var kär gjentor! Berre dagboki. Ingen måtte få vita at ho var ottefull og modlaus og ofta låg og tuta ned i puta! Berre dagboki. Ingen måtte få vita at ho ikkje kjende seg heilt som ei gjenta! Berre dagboki. Og so burtetter og burtetter, det vall fram kvar gong ho sette seg ved tastaturet. Og lika fullt var det noko av det beste ho visste, å sitja slik og berre skriva um seg og sitt, anda fritt.

I dag hender det at husmori finn fram dei gamle stykki og les litt. Ho kjem og helsar på seg sjølv, so å segja. Det er ikkje fritt for at ho tykkjer synd i den unge husmori, som bala og kava med so mangt (og skreiv bokmål, attpåtil). Stundom ynskjer ho at den eldre husmori kunde ha vitja den yngre og fortald henne at ho berre kann slappa av, det kjem til å gå heilt fint, flokane løyser seg, dei, skal du sjå. Men det er fulla litt av meiningi med ungdomstidi at ho skal vera rang og vriden, og at framtidi skal vera opi og uviss. 

Det som no gjev husmori ein snev av uro, er at ho sjeldan skriv ned noko av det ho tenkjer og kjenner og røyner. No gjeng det månader millom kvar gong ho fiskar fram dagboki. Ho veit kvifor det er slik: No hev ho sers få suter og sorger, og skulde det vera noko, hev ho ei klok festarmøy å tala ved. (Ja, mengdi dagbokinnlegg minka snøgt då ho fekk slikt utifrå fint, fast fylgje.) Det er høgst gledelegt. Husmori er nøgd med tilvera! Og ho skriv no mange tekster elles som radt kann vera til hjelp når ho i framtidi vil helsa på seg sjølv slik ho var i 2014. Jau då. So ho klagar ikkje. Nei då. Ho berre tenkjer litt på det av og til.

trondheim

Husmori er stundom ute av huset, som de vel hev skyna av tidlegare innlegg (t.d. ferding spessial). Dei siste vikone hev det rett nog vore lite ferding, berre ei snarvending hit og ei snarvending dit. Det høver husmori godt, for de veit ho likar seg best heime. Men korleis er det når ho er ein stad der ho var heime fyrr, men ikkje er det no lenger? Det togg og tenkte husmori på då ho sist helg var i Trondheim (eller Nidaros, som ho stundom kallar staden) i utdrikkingslag (ikkje utdritingslag).

Faste lesarar og andre vener veit at husmori budde i denne byen frå august 2006 til desember 2012. Det er mest lika lenge som heile barneskulen! Ho grodde ikkje fast der, det er so, men ho sit litt fast lell. Eller er det byen som sit fast i henne? Derom stridest dei lærde. I alle fall tykkjer husmori det er underlegt å vera i "trønderhovudstaden", dei kallar. Ho er mestsom utanfor seg sjølv på einkvan måten, ser seg sjølv i ei yngre utgåva alle stader, anten ho er på Lade eller Angelltrøa, i Midtbyen eller Ila, på Dragvoll eller Gløshaugen, Elgeseter eller Bakklandet. Det ligg minnespor allstad. Er heile byen vorten ein einaste stor tidstad? (som eg skreiv um ein fager vårdag i 2011)

Det kann sjå slik ut. For det er ikkje som husmori eig byen, tykkjer ho, det er ikkje det at det er hennar by, det er berre at ho so tydeleg vert ei tidlegare og ei ny/samtidig husmor når ho er der. Det er ikkje fælt. Berre ei undersam kjensla som husmori skal få rikeleg med høve til å granska. Og skriva um.

noko å tenkja på

«Tidleg på 19-hundretalet var det hard målstrid mange stader i landet. På eit stort møte på Geilo skulle 'Riksmålssekretæren' tala. Han tok for seg læreboki Mannalikamen og helsa av Idar Handagard og gjorde narr av alle dei merkelege ordi han fann der.

'Tunnvangen', sa han. Var det nokon som visste kva det var? Eller 'mjødma'? Eller endå verre: 'segane' og 'råken'? Folk tok til å sjå på kvarandre, utrygge. Dei skjønte nok at talaren venta at dei skulle le, men det var ikkje så lett, for han stod då og gjorde narr av deira eigne ord. Dette var dei ordi dei brukte om tinningen, om hofta, om musklane og om munnvæta. Dei fleste hadde aldri høyrt andre nemningar.»


(Or artikkelen «Norsk medisinsk fagmål» av Einfrid Perstølen.)

komedie i kvardagen

Dei som er med:

Hunden Kaizer
Bestemor (i godt hold)
Far
Bestefar

*

Eit hus i skogbrynet. Fuglesong og furusus i bakgrunnen. 
Far og hunden står inne i gangen.

Far (til hunden): Skal me taka på deg bandet og ganga ned til garasjen? Eg trur det. Du vert so vill når du er inne og det kjem ein bil inn på gardsplassen. (Tek på bandet.) Sånn, ja. No gler du deg, tenkjer eg! Snart kjem bestemor, og då fær du nog godbit.

Dei gjeng ned til garasjen og væntar. Hunden snusar i grøftekantane. 

Far (til hunden): Sjå der, Kaizer! 

Hunden skyt hovudet upp og kvesser øyro. Ein liten, grå bil køyrer inn framfor garasjen. Hunden uler av frygd og lograr so sterkt at han mesta dett yver ende. Bestemor stig ut or bilen.

Bestemor (til hunden): Hei, du! (Hunden kjem burtåt og er sers uppglødd.) So, so! (Bestemor finn fram ein godbit.) Ikkje hoppa, ikkje hoppa! 

Bestemor lyfter handi med godbiten upp og ned, upp og ned, so det segjer seg sjølv at hunden hoppar. Han fer snart hit, snart dit, og bandet surrar seg halvveges kring føtene hennar. 

Bestefar stig ut or bilen.

Bestefar: Kaizer!

Hunden spring mot bestefar soleis at bandet ligg som ei lykkja kring føtene til bestemor. Brådt vert bandet heilt stramt. Det segjer «svupp». Bestemor ligg utstrekt i lufti, um lag ein meter yver den steinlagde innkøyrsla. Ho gjeng i bakken so det ringlar i bereposar og handvesker og laustenner.

Ei liti stilla.

Far (forskræmd): Slo du deg?

Bestemor: Je, nei! Je lænne på puter, je, vettu!


THE END

djevla bra sagt

Kva er vel betre en gode svar på toskute spursmål? Nei, tenkte meg det. So no skal de få eit framifrå døme. 

Ein transmann eg kjenner, kunngjorde 1. april at han er barntung (eller gravid på fint, av latin gravis 'tung'). Me hev eit menneske som kjenner seg som ein mann, ser ut som ein mann, som hev røyst som ein mann, som vil verta umtala som mann, men so er han laga slik at han kann bera fram barn. Fylgjeleg kann ein mann vera barntung. Men um den nemnde transmannen er barntung, eller um det var aprilsnarr, det veit eg ikkje, og her spelar det ingi rolla heller. 

Hovudsaki her er at ein eller annan gauk stilte eit vanlegt, men lika fullt lite gjennomtenkt, spursmål. Og fekk svar som fortent! Det gjekk til slik:

Gauken: «Gratulerer! Blir det gutt eller jente?»
Transmann: «Nei, det håper jeg da virkelig ikke!»

Ah, betre kann det ikkje gjerast. 

fridtun (hus)morar seg: dumsnild meg i rauvi!

Som de vel veit, hev husmori nokre kjepphestar, eller rettare sagt kjeppord (til dømes daud). Desse ordhestane rid ho so ofta ho kann. Og nyss fekk ho fylgje av Alf Prøysen! Set dykk godt til rettes, for no skal de høyra: 

I nokre år hev husmori prøvt å yvertyda folk um at ordet dumsnild er heilt hol i hovudet, at det er meiningslaust og gagnlaust og duglaust, bakvendt og sjølvmotsegjande og det som verre er. Ho hev nemnt det i fyredrag og skriftstykke av ymse slag, og til kjenningar so sant det høver seg (og truleg når det ikkje høver seg òg). Då legg ho fram tvo prov for påstanden sin.

1 Etymologien
Dumsnild rimar ikkje serskilt bra um me tek ordsoga med i rekningi. Rett nog er ikkje upphavet til dette ordet fullvisst, men granskarane gjev gode grunnar for at snild ættar frå germansk *snella, som venteleg hev grunntydingi 'rask' (jf. tysk schnell og norsk snjell 'snøgg, flink; skarp' mfl.). Lat oss sjå kva tydingar snild hev i andre nærskylde mål:

norrønt snjallr: 'dugande, klok, god; rask; ordhag, veltalande; djerv'
dansk snild: 'dugande; netthendt, fingernæm; lur, driven'
islendsk snjall: 'framifrå, svært dugande; gløgg; veltalande'
Merk òg det islendske namnordet snillingur (m.): 'meister, flogvit'
Ja, og det gamle norske namnordet snille (f.): 'dugleik, talent'

So då er spursmålet: Korleis kom nokon på å setja dette vyrde ordet snild i lag med dum? Med ordsoga i ryggen vågar eg hævda at dumsnild tyder 'dum-klok', og det heng ikkje på greip.

Eit anna spursmål: Kvifor er det so at snild, som frå gamalt tyder 'dugande, klok, djerv o.l.', hev fenge ei temmeleg leid attåt-tyding, so snild mestsom tyder 'ettergjevande, føyeleg, godfjottut, tett i pappen'?

Ein dåre kann spyrja, og eg spyrr.

2 Fyresetnaden
Til grunn for samansetjingi dumsnild, ligg den underlege fyrestellingi at du kann vera so snild at du er dum, eller at det er dumt å vera snild. Til det plar husmori segja:

Det er ikkje dei som er snilde som er dumme, dei er dei som utnyttar at nokre er snilde, som er dumme. 

Og det var her husmori fekk fylgje av vyrde Prøysen. For husmori hev nett lese den fine boki Pappa Alf av Elin Prøysen, og på sida 89 stend det:

«Pappa ville helst tenke godt om folk og tro det beste om dem. Dette er egenskaper som ikke alltid passer like godt i et moderne konkurransesamfunn, og innimellom kunne han nok føle at folk dro veksler på ham. 'Du må ikke være så dumsnill,' kunne noen si. Men da ble han ergerlig og stoppet all videre diskusjon med å si: 'Det er ikke den som er snill som er dum, det er de som benytter seg av det som er dumme!'»

Som eg skulde sagt det sjølv! braut husmori ut (inni seg, for ho sat ute blant folk).

Men nei då, desse fåvitingane skildrar me som skarpe, lure, gløgge, og so segjer med at snilde folk med godt hjartelag, dei er dumme. På kort sikt kann det vel synast «lurt» å utnytta at nokre folk er snilde, men på lang sikt er det umåteleg dumt, det vert ikkje noko trivelegt samfund på den måten!

Til sist vil husmori koma med eit visdomsord frå mjøsbygdene, som ho lærde av mor si då ho var liti: 

«Dom som sie dom æ domme, dom æ domme, dom!»

fridtun (hus)morar seg: gutegjentor

Kann ei husmor vera gutegjenta? Den heimeskrivande husmori undrast på det her ho sit og blader i ei bok ho just hev lese ut, Født feminist – hele Norge baker ikke av Marta Breen (og eg vil atter minna um at ho skriv friske småstykke her). Snart skal husmori røpa noko frå barndomen sin, men fyrst lyt ho segja litt meir um den nemnde boki.

Født feminist gav husmori mangt å tenkja på. Eller rettare sagt: Husmori kjende slik ein trong til å skriva medan ho las. Det er som oftast eit serkjenne ved gode skrifter, at lesaren fær hug til å skriva.

Kor som er: Breen er kvassøygd, men ikkje berre det, ho er òg ram til å knyta i hop det ho ser – det me til vanleg kallar «å sjå noko i samanheng». Det som for husmori ter seg som ei rad lause trådstumpar, vert mestsom ein fast og tett vev når Breen hev fare yver det. Ofta, i alle fall. Til dømes hev husmori bite seg merke i at nokre kjende kvinnor gjerne fortel i intervju at dei var «ei sånn guttejente» (e.l.) då dei var småe. Husmori hev nog fnyst litt av det og tenkt «jaha, serleg at du var gutegjenta», men ho hev ikkje gruna noko vidare på det, hev aldri spurt seg kvifor alle desse kvinnone segjer det, kva det tyder. Men Breen spyrr. Husmori er no so skamdjerv at ho hermer nokre bolkar frå boki:

«Nå tror du kanskje at jeg skal fortelle at jeg var 'ei skikkelig guttejente' da jeg var liten. At jeg mislikte dokker, hatet å kle meg i kjole og aller helst ville spille fotball med gutta hele dagen. Dette er nemlig en svært utbredt barndomsopplevelse, skal vi tro kvinnelige kjendiser. I utallige portrettintervjuer fortelles den samme historien. Line Verndal, Mira Craig, Lene Nystrøm og Herborg Kråkevik, vakre og überfeminine i dag – men i oppveksten var det guttejenter alle sammen.»

Dinæst gjev Breen oss ei laaaang lista med utdrag frå intervju, der dei alle segjer mesta ordrett det same, at dei var gutegjentor, både politikarar, idrottsfolk, forfattarar, skodespelarar, musikarar, filmskaparar, akademikarar, næringslivsfolk og so frametter og frametter. So held Breen fram: 

«Landet kryr altså av guttejenter. [...] Hvorfor i all verden er 'guttejente' blitt den mest populære merkelappen for kvinner å sette på seg selv? Antagelig fordi vi legger en hel masse positive egenskaper i begrepet. Som det å vera sporty, modig, leken, morsom, avslappa og ujålete. Innforstått egenskaper som vanlige jenter ikke har.»

So kjem Breen òg inn på det at mange av desse (tidlegare) gutegjentone fortel at dei treivst og trivst best i lag med gutar, av di det ikkje vert so mykje baksnakking og kjekl og kiv. Viktugt emne, men kaup boki um de vil lesa meir um dét, for no må husmori berre få sagt at når ho les um alle desse kvinnone som byrgt fortel at dei var gutegjentor, fær ho slik ein brennande hug til å ropa 

SVIKARAR! 
SVIKARAR!

For dei skulde prøvt det sjølve, kjent korleis det var å vera «gutegjenta» (ja, kva er no eigenleg det?) når alle dei andre gjentone tok til å verta gjentegjentor, det må ha vore ein gong millom 3. og 5. klasse, då dei heldt upp med springa kringum i vide olabukser eller joggebukser og mjuke hettegenserar og gode skor, i staden skulde klæda vera tronge og tett og skorne høge og dei skulde ikkje springa og spretta ikring i skulegarden lenger, nei, dei skulde ganga seint att og fram og tala lågt um viktuge emne, gutar og slikt, og den unge husmori stod på sida og såg at det hende, såg at det hende med deim, men ingenting hende med henne, som den einaste heldt ho fram med å vera gutegjenta, stundom vart det eit samtaleemne, stundom ikkje, og ho sa aldri sjølv at ho var gutegjenta, det var dei andre som sa det, og ho skyna snart at det var noko rart og avvikande, det var ikkje gildt lenger no, men ho greidde ikkje gjera som hine, kvar gong ho prøvde, vart det berre endå verre, noko rengde seg i henne, ho harmast litt på dei hine, harmast av di dei ikkje var som henne lenger, dei var liksom vaksne frå det. 

Og so kjem dei no, når dei er vaksne og vakre og vidgjetne, og kunngjer med gleda at dei var gutegjentor!

Nei, slikt likar ikkje husmori. Og det er ikkje visst at ho er gutegjenta. Det kann godt henda at ho er gjentegut.

rein Tankaløysa

Som det gode, gamle ordet segjer: Betre seint en aldri! I går las eg endeleg Ordbok for underklassen, ei bok eg høyrde um for vel eit år sidan, men som eg av einkvan grunnen ikkje kasta meg yver, endå eg såg ho hausta rikeleg med lovord både her og der. Men i går hende det: Eg skulde slå i hel tri timar på Oslo lufthamn og hadde lese ut alle bøker og blad eg hadde i sekken, so gjekk eg til bokbudi, og der stod boki på ein pall og skein imot meg.

Kva slags bok er det? Som forlaget skriv på sida si: «Skarp og lettbeint selvhjelpsbok som avkler politikerspråk og frustrerende moteord i arbeidslivet.» Millom desse moteordi og umgripi er styggedomar som fokusområde, samhandlingskompetanse, balansert målstyring, styringsdialog, endringsorientering og lesestrategiskolering.

Eg las boki med det me kallar skrekkblanda frygd. Frygd av di det er rasande moro å sjå kor umåteleg hjelpelaust folk greider å ordleggja seg. Skrekk av di denne målføringi kann koma til å øyda det etter måten gilde samfundet me hev greidt å skipa, ikkje minst kann det taka livet av folk! Det meiner eg. Når politikarar og leidarar talar eit tåkelagt mål som borgarane ikkje skynar (og det er ikkje meiningi at me skal skyna det heller, trur eg), er me sanneleg ille ute. 

Er dette tåkespjåket noko nytt? Tja, Ivar Aasen skreiv i 1859:

«Det norske Folket treng til greide og klaare Tankar, so vel som til eit heimlegt og høvelegt Maal; det er inkje vel teent med ei Ovmengd av blinde og skoddefulle Tankar, og helder inkje med ei Mukka av myrke og undarlege Ord, som lett kunna tena til eit Skalkeskjol fyre umogne Tankar og rein Tankaløysa, og som sedvanlega verda so mistydde og forvanskade, at dei berre føra til ein Slurveskap i Tenkningi og ei Utskjemming i Maalsansen, som me alt hava seet so riklege Merke paa, at me inkje hava Hug til at sjaa meir av same Slaget.» (mi utheving)

Det er fulla lika gale no? Eller verre?

Her er nokre utdrag frå Ordbok for underklassen:

Bruker: «Oss er i dag en kunde født». Kunde og bruker er moderne betegnelse på utdaterte betegnelser som mennesker, kvinner, menn, personer, individer, innbyggere, borgere, velgere og pasienter, jf. ord som brukerinvolvering, brukerstyring, brukervalg, brukervennlig og brukermedvirkning.

Coaching: Coach: Av engelsk for kusk. Hyppig brukt i stadig nye disipliner. [...] Populært og kostbart semiprofesjonelt kvakksalveri som fungerer som en fortrinnsvis godt avlønnet amatøraktivitet utført på hjelpetrengende mennesker med økonomisk bærekraft, drevet av en kusk, norsk hestepisker. Man kan ta en slags master i coaching, «Mentor-Coach». 

Driftsenhet: Begrep som erstatter betegnelser som sykehus, aldershjem, skoler, barnehager, museum, gallerier, bibliotek etc. Som oftest synonymt med resultatenhet (se samme).

Håndhevelsesbistand: Ferskvare på nyordsfronten, erstatter det hjelpeløse «hjelp».

Kostnadseffektiv: Fordyrende endring. Hyppig brukt begrep i nyliberal styringsideologi. Tomt snakk for økt privatisering. Kostnadseffektivitet betegner at et mål nås til lavest mulige kostnader, les nedbemanning og økt arbeidsmengde på de som ikke blir overtallige.

Kunnskapsbasert: Kunnskapsbasert er et uttrykk reservert for folk med formelle titler og helst de som arbeider mer med hodet enn med hendene. Kva med kunnskapsbasert kunnskapssamfunn? Dette er et dobbelt signal om at all tenking er opphørt.

Reformimplementering: Begynne eller iverksette en endring eller prosess ved hjelp av unødvendige lånord.

Storbarnsekvivalenter: Moderne og human omtale av barnehagebarn i alderen 3-6 år.

Og slik held det fram!

lukka for norrønfilologen

er å hava ein kjærast 
som krullar seg i hop i sofakråi
og trør*
medan ho les Snorre
og lær so ho rister
av alt det undersame som ber til,
til dømes flirde ho åt
det same som eg flirde åt
jolaftan 2007,
det året me vart kjende.


* å trø = å røra på tærne, eller jamvel heile foten, fordi ein hev det so godt (eller fordi ein et noko godt)

sjåarminne frå OL-hopprennet 11.02.14*

* Husmori såg rennet i upptak 12.02.14, for på sjølve rennkvelden var ho på Litteraturhuset i Bjørgvin og preika ordsoga. Men ho greidde verja seg frå nettaviser og fjasbok og alt som kunde ha røpt endskapen for henne, so spaningi var stor då ho sette seg til og skulde sjå førkjone fljuga! No er me so sæle at ho vil leggja fram nokre brot frå medvitsstraumen sin, sumt av det som fauk igjenom skallen medan ho sat og såg på.

... so glade dei er! her kjem dei ein etter ein ålvorsame og hugfaste på bommen, i ovanrennet, i lufti, i landingi, men på sletta renn dei yver av frygd, ålvora brest og løyser seg upp i breide smil og lette rørslor hoi! der kjem Gyda, no lyt du klinka til, eg minnest fyrste gongen eg såg deg, du var fem år og hadde lilla dress, trur eg, far din sleppte deg utfyre veslebakken og du sat ihopkrøkt som ein ball heile vegen ned, og so rett upp att og hoppa meir ... ja, det der gjekk no tolleg bra, so kjem Lindsey! so tidleg? du er radt ikkje heilt i gamalt slag, då, det er mestsom eg trefte deg i går, endå det var i 2011, etter eit renn i Granåsen og du og Jessica og Coline vilde ut og drikka øl, Coline var berre femtan, for pokker! hadde lånt legget til Jacqueline, men steike ho var frisk og morosam, og vinteren 2002 då de ikkje kunde fljuga heim til statane på grunn av ufreden med Irak og de måtte bu heime hjå oss i mange dagar, og medan eg var på skulen, fauk de Elverum rundt på spark, ja, de kom no innum skulen òg, sat i klasseromet og gutane totte Jess var so snygg, og de var med til Rena på trening, de lika bakken, eg òg, han var kvass og fin, no kjem det berre slike eg ikkje kjenner, smårips, men dei er gode, alle er gode! eg hadde ikkje havt ein sjanse i havet slik eg hoppa, dei eg var jamgode med, som ho der Maja Vtic, me var jamne stødt, no hoppar ho heilt annarleis, er heilt der uppe ... Maren! deg kjenner eg ikkje, men du talar totenmål, bra, og det er'kje mange som hoppar finare enn du, kul dress, det vert rart um nokre år, når eg ikkje kjenner nokon av dei som hoppar, men det er fint å ha vore ein del av det, no dreg det seg til, Coline var bra, so kjem Daniela, eg vil du skal vinna! du er ein av veteranane, det vøre fortent um du vann, og so er du skeiv, enn um eg hadde visst dét då eg hoppa, eg trudde eg var den einaste, no er det jamt i toppen! Vogt i leidingi etter fyrste, det var litt uventa hm hm hm fanden at Sagen ikkje er med, liksom urettvist, endå idrotten er og skal vera slik, at resultati tel ... so er me i gang att, eg fær tresmak i rauva av denne stolen, men no sit eg her, det er so spanande! endå det hende i går, det er berre eit upptak eg ser og neimen er det fåe som set gode nedslag, ikkje at eg skal segja noko, eg sette juksenedslag sjølv, Maren kliv upp på lista, vonar ho vert millom dei ti beste, ja då! no vert ho dårlegast nummer 8, og so, fy fasan so spent, hjartat sprett i bringa, 104,5 meter på Daniela! aiaiai, ho vert vondt å slå, halvmiss for Insam, ho er stødt lika blid, ho, halvmiss på Takanashi, blid, ho òg, so er det Coline, du skal på pallen, høyrer du, jaddå! inn på andre, fy fasan, éin hoppar att, Daniela stend nedpå sletta og skjelv, andblæst, tenk om ho vinn, berre Vogt att, ho hev aldri vunne noko, ho, og no sit ho att som siste hoppar i OL-rennet, det er ei hard røyning, ooo det vert jamt, jamt jamt! fytti ... so skal dei visa hoppet i sakte film, ja, her skal dei halda oss på pinebenken ... det vart Vogt! ho vann! og ho græt, og dett i hop i snøen og græt med Ulrike og dei hine yver seg, og græt og græt, og Daniela er nøgd, og Coline er i alle fall nøgd, og no kjenner eg jaggu tårebekken sildra her òg.

fridtun (hus)morar seg: kjendisnytt

Saki er radt kjend for flestalle no, men for ei hardtarbeidande husmor som ikkje hev Twitter, sjeldan er på Facebook, aldri er på vg.no og anna i den gata, hender det at sume nyhende kjem seint fram, um dei kjem i  det heile. Det liver ho godt med, men stundom kjem ho burti kjendisnytt som kveikjer hugen. Til dømes:

Den svenske skodespelaren Nour El-Refai terga mange då ho, som programleidar for ein delfinale i Melodifestivalen, kom til å lyfta armane og dermed røpte at ho ikkje rakar armhòlone sine. Sume sagde at dei helst vilde sleppa å sjå slikt i beste sendetid. Då ho seinare vart beden um å svara på lastordi mot armhòlehåret, sagde ho:

«Det växer ut där. Det var inte jag som kom på det. Det är evolutionen.»

Haha! Ja, og håri er der for ein grunn, kann husmori fortelja. Til dømes hev ho aldri vore so klam og rar under armane som dei åri ho raka håri. So veit de det.

(Korleis husmori kom burti denne saki? Det utifrå friske vevritet til Marta Breen.)

flygande førkjor

Ja, eg veit det: Det vert langt millom stykki her no! Fyrst var det joli som kom og kravde tid og merksemd, so laut eg hiva meg rundt og lesa Prøysen i alle fristunder, for rett fyre årsskiftet melde Dag og Tid at dei vilde ha Prøysen-teig i staden for ord-teig i 2014. Og so lyt eg då husmora meg litt attpå! Det er god husmoring å mora seg i heimen, og no hev eg millom anna mora meg med å skriva om kvinnfolk som flyg. Kvifor? Fordi dei endeleg fær lov til å vera med i OL, og OL tek til no snart!

So de lyt orsaka at husmori tek slike snarvegar stundomtil og skriv innlegg um innlegg ho hev skrive andre stader. Stykket um dei skidhoppande kvinnone ligg ute her: Jenter som flyg

Helsing frå husmori
(som i skrivande stund er på skuleturné på Austlandet)

Husmori som 7-8-åring: