berre ein hund

So godt som alle veit at ein hund ikkje er «berre ein hund». Mange veit òg at ein hund ikkje er eit menneske, so når ein hund til dømes hev gløypt eit eller anna som lagar fæl ugreida i vombi, for tridje gong, so tek me livet av dyret. Dett var dett, brådt og brutalt! 

Kaizer (f. 30.12.2006) vart mesta nie år, og han hev då vore med på mangt anna som andre hundar berre kann drøyma um. Regnbogebrudlaup på Voss, til dømes. Og apropos: I dag hev me havt eit lite gravøl med kaffi og «manna» frå anonym svigermor.

Til æra for denne raringen (som på folkemunne heitte slikt som Kaiz, Kaizfanten, Kladden, Fjodor, Dròget) kjem no ein slags best of-bilætserie. 

Februar 2007.
Her hev han mest som ikkje vorte seg sjølv enno.

Rund og rar, men sers søt.

Ein gong i tidi var han so liten at han fint kunde

sitja på fanget. Etter alt å døma skyna han ikkje

sjølv at han voks, for han vilde sitja på fanget

sjølv då han var ein utvaksen, velfødd hannhund.

... men han kunde sitja sjølv òg,

og posera fint for fotografen.

Båtkøyring hev stødt vore ein av favorittsyslone.

Lauging òg. Var det ein kulp eller bekk eller

attgløymd snjoflekk i nærleiken, laut han uti/utpå.

Då galdt det å koma seg undan 

fyrr ristingi tok til.

Sist sumar gjorde han seg fin for 

anonym ektefelle m/kamera.

(Det var vel mest at han ikkje 

kom seg upp, skyt ho inn.)

Andre gonger var det me ungane som gjorde honom fin.

Nokre kjærlege tak med riva er ikkje å forakta!

Det vart ofta sagt, med ein viss rett, at Kaizer var lat.

Jau, men her ser me at han kunde kuta òg!

Kaizer tek ansvar for å læra uppveksande slekter

korleis ein ter seg i fjellheimen.

Ein uforgløymeleg dag!

Her hadde alle trekt i sin finaste stas.