Post hytta

I går ymta eg frampå um lækjeråd mot posthyttmatisk kvilesyndrom, som stutt sagt er den stoda du er i når du i mange dagar hev vore i fredsame strok millom bakkar og berg utmed svenskegrensa. Der er ikkje kviling det same som late dagar der likamen ligg i ro, for me kann fint driva kroppsarbeid eller leggja ut på lange fjellferder. Nei, i staden er det tale um fri frå kav og mas og asfalt og elektronikk og avtalar og det dei kallar «kamp mot klokka». Det er so stilt der, atte! 

Men kva hender når du kjem attende til meir tettbygde og annsame umråde? Etter ei heil vika med bøker og kryssord og fjellvasslaug, med lange turar i skog og mark, og kjærasten klin innåt? Det ymsar vel alt etter kva slags hug du hev, so nokon ålmenn kur finst vel ikkje. Sjølv likar eg seine skifte, mjuke yvergangar; til dømes fer eg ikkje beint frå hytta og til Oslo sentrum. Då hadde hugen vorte stygt kvesta.

Denne gongen var det nettnerden som fekk den mjukaste yvergangen. Husmori laut skriva ferdug ei tekst, og medan ho sat inne og klora og krota og glodde inn i ein skjerm, sat nettnerden ute og las. Men endå husmori sat inne, fekk nettnerden både sellskap og kjærteikn, for Kaizer låg fint ved føtene hennar. Fylgjeleg reknar han henne som ein fullverdig medlem i flokken, noko husmori set stor pris på. Nettnerden hev elles uttala at ho tykkjer denne Kaizfanten er plagsam og tett i pappen, men me trur ho likar honom lell. Litt, i minsto. 

 Lesestund med hund: