Det er ikkje stødt eg flirer åt tekstene me hev på litteraturteori-pensumet. Skrivarane legg vinn på at unge, halvrøynde lesarar skal skyna so lite som råd. Helst ingen ting. I dag laut eg flira, jamvel um det var mykje eg ikkje skyna. Likevel, her skal de få sjå nokre "målvokstrar" som Silje og eg hyggja oss med. Dei er skrivne av Walter Benjamin i stykkjet "Fortelleren". Ikkje eitt vondt ord um artikkelen, men det er ikkje ofte eg finn sovorne metaforar og samanlikningar i fagtekstene eg les:
"Visdom er råd vevet inn i det levende liv. [...] sannhetens episke side, visdommen, dør ut."
"Kjedsomheten er drømmefuglen som klekker ut erfaringens egg."
"I dag befinner borgerne seg i et rom som aldri har vært nær døden, evighetens tørkerom,"
"Døden opptrer i den like regelmessig som mannen med ljåen i prosesjonen rundt domkirkeuret ved middagstider." Middagstider?!
Benjamin fortel um den tidi då mennesket trudde det kunde liva "i harmoni med naturen", det Schiller kalla "den naive diktnings tid", og skriv at forteljaren i dag
"verner trofast om den, og hans blikk beveger seg ikke fra urskiven som prosesjonen av skapninger beveger seg foran, og der døden har sin plass som anfører, eller, om man vil, som den siste ynkelige etternøler."
(eg fær ikkje sett dette i hop so det gjev meining! Eg skal lesa det um att og um att, so fær me sjå.)
Eg tykkjer dette er vinnaren:
"Ordspråk, kunne man si, er etterlevinger som står på de gamle historiers plass, der moralen slynger seg om en gest som eføyen om en mur."
Jau. Då veit de kva eg hev å strida med. ;)
God tydagskveld!
Mannsdagen 2022
for ett år siden
