kastandrassi

I går støytte eg på eit undersamt, norrønt ord.
Kastandrassi.
Kva trur de det tyder?
Endeframt og greidt: 'Ein som kastar, eller vrikkar, på enden'.
Jaggu. Dei dreiv med slikt fyrr òg, er det likt til.

Rass er i det heile eit morosamt ord, og det er byggjesteinen i ei rad samansette ord.
Rassaklov, til dømes, 'klovet millom rumpeballane'.
Og rasshverfinger, som tyder - haldt deg for augo um du er kjenslevar - 'hest som har utfallande endetarm'.
Hau!
Då er det litt greidare med rauf, eller rauv etter dagsens rettskriving, som i grunnen berre tyder 'rift' eller 'opning'. Raufarnes er soleis eit heilt greidt, ustøytande stadnamn.

Eg undrast på koss denne Ásmundr kastandrassi - ja, for han heitte so - tok seg fram. Var han halt? Hadde han ei dugeleg rauv? Var han homo?
Kven veit.
Han kjem høgt upp på lista yver løglege tilnamn, i alle fall. I lag med folk som Bjørn kistesmør, Ån rismage, Hallbjørn halvtroll...

no er min hug still

og heilt still stend tidi,
alt
i ein djup dirr -
alle lemer spente, alle tankar tømde
for sut og sæla,
alt
er berre rømd
og framfyre ligg gapet
sig innpå,
kva tid skal kjeldone springa?
kva tid skal draumane opna seg?

hugen still,
i venting, lengting,
tidi er ein stram streng
med dirr.