Jau, eg skal ganga ved det, eg er landkrabbe inn til beinet. Fridtun tykkjer betre um fjellvegen en sjøvegen, endå so blautt det var uppi dalom i fyrrvikun. Då gjekk me, fem blidauga ungmøyar, fjell-leidi frå Alvdal til Uppdal. Me ansa ikkje blåster og bløyta, men klivra og kleiv upp den eine lidi etter den andre, gjenom fjellkjørr og yver fjellgras, lauga oss i blanke vatn og sov medan regnet sildra nedetter lavvoduken. So var det upp å koka graut og sopa sakene i sekken og fara ut i den frie fjellheimen. Eta ei kakuskiva på ein stein medan skoddeflokane seig innpå og fór att, sjå lambi i kvike sprang uppetter fjellsida, suga på kvitfrosne fingrar og leita i lummone etter mjukblaute mandlar som sette ny kraft i leggene.
Det var ei gild ferd.
Ingi kiv og strid, ingi stygge skadar, ingi rædslenæter.
Men me såg ørn! Å jø, som me såg ørn! Me skræmde upp ei lika attmed stigen, snaudt tretti meter ifrå, ov-vengjone slo og duna og fuglen steig og me stod med gapande kjeft og såg dyret luftsigla langt og lenge fyrr en det kvarv um ein bergknatt.
Då tenkte eg på Sjón. Ja, i slik ei stund tenkte eg på den islendske skalden. Då han vitja Nordkurs-klassa for tvo vikor sidan, spurde eg: Hvað er þat fegrasta íslenska orðið?
Og Sjón svara:
Arnsúgur.
Ein arnsóg er ljodet eller vinddraget av ei fljugande ørn, susen av ørnvengjeslag. Tenk at målet hev eit ord for slikt!
Det var ei gild stund skal eg lova deg, den tidi ørni var innan augleitet.
Her ser de teiknaren på veg mot Folldalsfjelli og andre fjell. Der var godt gjengt. Dessutan var der turt, fyrste dagen. Eg er budd til næste fjellferd, um ei snaud vika. Det vert i Femundsfjelli. Og då skal eg koma i hug tjukke vottar.
