Eg byggjer stykket på tvo kjeldor:
1) Hunden heime i Fridtun-stova. Han heiter stundom Kaizer, stundom Sonen (åt Vera)
(dette siste kjem fram av fyrste bilætet nedan);
2) Norske Ordsprog, skrive av Ivar Aasen (ja, kven skulde det elles vera?). I den boki finn ein mangt eit gildt ordtøke um det firføtte dyret me dreg inn i hus og hyttor heimar av alle slag.
Fyrste bilætet. Her ser de Sonen:
Andre bilætet. Sonen er snild, men ikkje gløgg.
Han er ikkje som ho Lassie eller n'Rex, diverre. Hovudpynten her gjer det ikkje betre:
Tridje bilætet. Dette legg eg inn so lesarane skal sjå at Sonen er ein fin fyr. I ser når han legg skolissa under lippa nett som ei klypa snus:
Men so til hovudsaki: hunden i Norske Ordsprog.
Eg tek ikkje med alle ordtøki, berre deim eg tykkjer mest gaman 'ti.
Den som heve Hund, han slepp å gøya sjølv. (jaggu!)
D'er godt å hava ein Hund å skulda på. (Sonen er fælt snild og gjer fælt lite ugagn. Men han veit å sleppa ein fis eller tvo når det sømer seg minst!)
Gamall Hund er ikkje god å narra.
D'er ill Hund, som ikkje gøyr, fyrr han bit.
Når den eine Hunden gøyr, so gøya hine med.
Hunden veit, kvat Husbonden vil. (soleis er det stundom i Fridtun-heimen)
Hunden fær sjeldan Steik, utan han stel henne. (Sonen stel ikkje. Han torer ikkje. Men han stikk tunga burtpå, berre for å smaka på. So gjer vel og set matfatet eit stykke innpå bordet)
Tvo Hundar um eit Bein vil sjeldan semjast.
Denne er gild:
D'er kleen Hund, som er rædd Hare. (kjem Sonen i denne gruppa, må tru?)
Eg tek med noko um bikkja au, endå Sonen ikkje er av kvendkyn:
D'er ill Bikkja, som bit sine eigne Ungar.
Desse likar eg serskilt godt:
Han kjenner Bikkja, som biten er.
Når Bikkja er burte, so bit ho ikkje Heime.
So kjem den siste, og eg skal gå ved at eg ikkje skynjar heilt kva bodskapen er her:
D'er fleire flekkutte Bikkjor en berre ei.
Kom gjerne med tolkingar og eigne røynslor med hund. Som denne, til dømes.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar