Mellum os at sige

Gravingi mi i gamle kjeldor hev no teke meg til 1600-talet og «vår første Poetinde», Dorothe Engelbretsdatter. I dei fyrste studieåri mine hadde medstudentane og eg mykje moro med henne, serleg godt lika me at ho kalla karane for «buksefolket». Som her, i eit rimbrev til madam Bladt: 

Mellum os at sige, 
Huor af buxe-folcked vill 
Giøre sig for meget till, 
Bør vj derfor Vige? 
Ney huad giøris det Behof [...] 

Forvitnelegt er det òg at ho var den fyrste forfattaren (so vidt me veit) som livde av å selja diktingi si. Men dette skrivarlivet var ikkje berre frygd og gaman, for her fanst folk som såg seg høve til å laga sjuskute og beint fram elendige piratutgåvor av bøkene hennar. Då vart ho harm! I den andre (lovlege) utgåva av boki Siælens Sang-Offer la ho difor inn ei rettleiding til lesaren. Der fortel ho um ein som våga seg til å «trycke Bogen effter, paa Fuskerviis»: 

«Hand icke alleene udelucte Melodierne, men forsmædelig skamskiendte Sangene, saa halvfe Vers er forvendt, Ordenis Meening forandred og Poësis paa mange Steder forderffved, GUD til vanære, de Eenfoldige til Forvildelse. At icke derfor saadane Klauder-fauter skal tilleggis mig et simpel Quinde-kiøn, vil jeg haffve den Gud-elskende Læser henviist til første Edition jeg selff loed trycke [...]» 

Det høyrer med til soga at ho etter kamp fekk kongeleg serrett («copyright») til hovudverket sitt. Grepa dame!