trondheim

Husmori er stundom ute av huset, som de vel hev skyna av tidlegare innlegg (t.d. ferding spessial). Dei siste vikone hev det rett nog vore lite ferding, berre ei snarvending hit og ei snarvending dit. Det høver husmori godt, for de veit ho likar seg best heime. Men korleis er det når ho er ein stad der ho var heime fyrr, men ikkje er det no lenger? Det togg og tenkte husmori på då ho sist helg var i Trondheim (eller Nidaros, som ho stundom kallar staden) i utdrikkingslag (ikkje utdritingslag).

Faste lesarar og andre vener veit at husmori budde i denne byen frå august 2006 til desember 2012. Det er mest lika lenge som heile barneskulen! Ho grodde ikkje fast der, det er so, men ho sit litt fast lell. Eller er det byen som sit fast i henne? Derom stridest dei lærde. I alle fall tykkjer husmori det er underlegt å vera i "trønderhovudstaden", dei kallar. Ho er mestsom utanfor seg sjølv på einkvan måten, ser seg sjølv i ei yngre utgåva alle stader, anten ho er på Lade eller Angelltrøa, i Midtbyen eller Ila, på Dragvoll eller Gløshaugen, Elgeseter eller Bakklandet. Det ligg minnespor allstad. Er heile byen vorten ein einaste stor tidstad? (som eg skreiv um ein fager vårdag i 2011)

Det kann sjå slik ut. For det er ikkje som husmori eig byen, tykkjer ho, det er ikkje det at det er hennar by, det er berre at ho so tydeleg vert ei tidlegare og ei ny/samtidig husmor når ho er der. Det er ikkje fælt. Berre ei undersam kjensla som husmori skal få rikeleg med høve til å granska. Og skriva um.