Etter mykje om og men fann Fridtun ut at det beste var å ta glaset med ned att til Hedmarksskogen. Eg synest nemleg ikkje noko vidare om blanding av grasgenar og slikt, kven vil vel ha ureint blod i årene! (eller stråa) Hohoi, nei, eg trur grassmørja mi verkeleg kosar seg i komposthaugen no, i skrivande stund. Og for seinare skrivande stunder, so klårt. Eg syrgde sjølvsagt for å dokumentera det heile, og hyrte inn ein rutinert fotograf på elleve sumrar. Eg lyt nok svika dei som vona muggslugget lukta daud og det som verre er, den einaste eimen eg kjente kom frå honningrestar i botnen av glaset. Flaks eller uflaks?
Etter litt lukting og mimring vart innhaldet tømt ut i komposten, saman med gult sumargras og andre saker som er deportert frå hagan hennear mor. Eg er óg iført gult, utan at det gjer meg til kompost.
Etter dette laut eg grunda litt på kva som skulle oppi no. Til slutt fall valet på kongler. Langt meir praktisk, og sikkert ikkje so hurtig-rotnande. Kuli. Klart eg har bilete av plukkinga.
Eg må no berre få sagt at hovudpoenget med dette prosjektet er ikkje å a) systematisk undersøkja kva slags Elverumsmateriale som held seg best på honningglas frå Femunden b) undertrykkja eller eventuelt døyva ei form for heimlengt. Niks, målet er sjølvsagt det fantastiske kjensla eg får av sliktno'! Ungen vaknar! Å sitja på huk i ein grashaug og vera i ekstase over nokre strå, det er so enkel ei glede, so himla god avkopling! Betre enn ei helg på spa, det er eg temmeleg overtydd om. Dessutan trur eg bilet-takaren mora seg. Moro for to!
2 kommentarer:
Jæ syns de var fint attu tok meræi glase ne ti Ælverum ijen. Å fint atte ikke lokta no a de råtna såm var i. For da villere jo lokta ganske forfærdli a alt nå såm de høstes i byn hær. Kångler ær nydlie skapninger. Særli fint ære å pelle sæ inn til frøa. Å enda finere ære å se et ekorn eller en ful jørde!
andré! du har heilt rett! på alle punkt. eg er stolt. av å vera kammeraten din.
Legg inn en kommentar