morlengting

Eg skal heim i morgon. Eg hev enno leivor av raudvinsrusen i meg, tenkjer eg. Eg høyrer på fint frå Nordstoga. Eg kom til å lesa gamle innlegg frå januar 2008. Det brast då eg kom hit:

Og alt er framandt og nytt og vondt,
du mor!
det stirer kaldøygt ikring meg rundt,
du mor!
Her er kje liv som eg fritt kann tru;
og ingin einaste er som du, -
du mi mor!

Å tru den tidi fekk rundt seg snutt,
du mor!
Eg reknar time og kvar minutt,
du mor!
Å kunne eg stige med sjumils-stìg
og sitja ei ørliti stund hjå deg,
du mi mor!

Sjølvberga og utflutt? Roleg og stød? Eg?
Å pføy!