Ættartreet eg sit i
hev lagt attum seg eit ugreidt år.
Greiner er skokne og brotne av vind og vondhug,
tvert av, utan miskunn, utan varsemd
og stomni hev tri kvite sår i borken, merke som fortel alle at
her var ei grein -
ho var her no nyst,
det er ikkje som det skal her.
Tvo av deim voks i same høgdi som mi:
mjuke, grøderike, blømande unggreiner.
Éi voks tvo stig yver meg:
ruvsam, fast og vidgjengd,
men so krøkte ho seg litt, tung og folna.
Sistpå laut ho sleppa, på dagen eitt år sidan.
Og me som sit att i treet,
kjenner at vinden tek litt hardare no,
at han hev fenge hol å trengja gjenom,
at her vantar eitkvart -
me sansar fråværet, kann ikkje anna.
I ættartreet på papiret stend namni,
dét treet kann ingen brjota greinene av.
Men so er det ikkje på papiret me liver heller.
Mannsdagen 2022
for ett år siden
6 kommentarer:
Dette var fin lesnad=) Eit godt bilete, og vemodige tankar å få vere med på. Det er heilt sant: Ein lever ikkje på papiret. Det er kanskje det av og til er liten trøyst at ein framleis har bilete, historiar og minner, når ein saknar sjølve samveret her og no.
Du er jaggu snar! Eg høyrde nyst at du kom inn døri - og sjå! Fine trådar vart spunne i verdsveven. (Ai, ai. Poetisk bilætbruk magtstel meg; best å koma seg i seng!)
Jeg ELSKER diktene dine.
Å, kjære, de er då rause! Dei er ikkje skrivne som dikt frå mi sida, men du er visseleg fri til å lesa deim slik.
Og det er det rareste! De er så åpenbart dikt for meg, du bruker sånne språklige bilder, sånn setningsstruktur, du har sånne sluttlinjer som gir meg gåsehud... Jeg leser dem definitivt som dikt. (Jeg har et lite håp i magen om at du en dag samler dem sammen, litt som det du gjør med andre tekster nå for tiden, og deretter forhører deg med noen store folk om de vil utgi dem. Det er verdt å starte forlag bare for det.)
Eg legg meg ordi dine på minne, eller i hjartat, då, og so fær me sjå. Eg likar å skriva slik i alle fall, so her vert vel greidt med vyrke etter kvart.
Legg inn en kommentar