nytt i kjettesaki!

Sidan sist hev det vore eit ofselegt gjenombrot i kjettesaki: No er den rette identiteten åt dyri kjend!

Husmori slumpa til å fara med same bussen som eigaren/kattamori hin dagen (husmori og festarmøyi veit kven ho er), og so slo dei fylgje ned til husi. Etter litt drøsing um laust og fast, spurde husmori um desse hugsame kattane hadde noko namn. Å ja, då! Det hadde dei. Her kjem dei nye upplysningane. Haldt dykk fast!

Katten som husmori og festarmøyi kallar Den vesle svarte og kvite eller berre Kjetto, viste seg å ikkje vera ei kjetta i det heile, men ein kar som heiter Mikkel. Han var visst ein umtykt leikekamerat då ungane i gata var yngre. No er han leikekameraten til husmori i staden. Men ikkje i dag tidleg, då kom han ikkje burt med same ho sette seg på huk og tala mjukt, han kom berre litt nærare og lét det vera med det, for han sat og skulde spy upp ein hårball eller noko anna snadder.  

So var det Den feite. Han heiter noko so sjeldsynt som Shell. Grunnen er at Dyrebeskyttelsen i Bergen fekk han frå nokon som fann han på (eller berga han frå) ein Shell-stasjon på Gol. Ikkje verst! 

Tvo kattar som ikkje var med i innlegget, fekk husmori og festarmøyi òg nøgnare kjennskap til: Gråtass (som elles vert kalla Den flate på folkemunne) er ein godt vaksen kar, og so er det Pia. Ho er umåteleg lettskræmd og held seg litt i bakgrunnen.

Kor som er: Husmori og festarmøyi hev samrøystes vedteke at namni Den flate, Den feite og Den vesle svarte og kvite er fullt tillatne lika fullt. Kann henda dreg dei til med Kjetto òg.

kjerringi og kjetta

Nei, no hev det vore reint for mykje sut og sippesuppa her! Husmori er då jamnast hugvarm og kvik. I dag, til dømes, gav ho seg brådt til å spretta upp og ned i stova og kasta armane hit og dit då festermøyi sette på Queen som uppvaskmusikk. Det er ulikt husmori å te seg slik, men alle kom frå det utan mein. Noko anna som er ulikt husmori, og som ho skal fortelja dykk um no, er å finna hugnad i kattar. 

De skal vita at husmori voks upp i ein kattalaus heim, og korkje mor eller far hennar er uppvaksne med kattar. Besteforeldri hyste vel heller ikkje nemnande godhug for dyret. Men nokre av grannane ved barndomsheimen hadde katt. Desse kattane hadde for vane å skita i sandkassa til husmori, millom anna. Ein av dei pla sitja under inngangstroppi ved nabohuset, og kvar gong den unge husmori gjekk upp troppi og skulde spyrja um ungane der vilde leika, fauk katten ut millom troppetrinni og skræmde vitet av henne. Ho kvidde seg stødt for å ferdast i den troppi, serleg berrføtt. Visst var det ein snild pus som dei stundom leika med, men husmori visste ingenting um korleis ho skulde fara åt med kattar, kva dei lika og ikkje lika, korleis ein tok på deim og so frametter. Ho var passiv tilskodar kvar gong det var kos & leik med katten.

So vart husmorgjenta vaksi og i lag med kattekvinna, som er uppvaksi med kattar og elskar kattar og held lange fyrelesingar um kattar ved middagsbordet og elles. Dei tvo slumpa til å busetja seg i ei gata med kattar i kvar sving. Husmori var lenge passiv tilskodar her òg, medan kattekvinna gjorde seg kjend med dyri og kunde handfara deim so lett som berre det. MEN SO! Smått um senn vart husmori lokka og fengsla, dei var no gløgge og fine dyr! (Det visste ho frå fyrr, men lell.) Ho våga seg til å kleia og strjuka, og dei dura og mol som eit helikopter, gneid seg innåt henne og vilde ha meir. No dei siste vikone hev det hendt at dei spring til møtes med henne når ho kjem ruslande ned vegen. Framleis hev husmori mykje å læra, men ho tykkjer det er godt selskap i dyri. Ho hev serskilt huglagt den svarte kjetta med kvitt på bringa. 

BILETPROV PÅ NÆRKONTAKT MED KATT

Vil de lesa meir um kattekoseøykti nedanfor, sjå nettnerden/kattekvinna.

 Denne katten gjeng under namnet "Den feite".

Sjå korleis han vrid hovudet og stuper 

inn mot armen åt husmori.

 Prøver han å spegla seg i asfalten, tru?

Fyrebils hev heiter ho berre Kjetta, eller "Den svarte og kvite". 

Sers kosesjuk og mjuk pus. Røyter lite.

Merk elles at ordet kjetta/kjette er laga ved i-umljod:

katt > kjetta just som hatt > hetta

Kjetta hev den gjerdi at ho stikk tunga ut når ho koser seg.

Husmori er van med hundar, og fylgjeleg meir tunga.

Hunden i barndomsheimen hev kallenamnet Slek-Martin, 

av di han er ovende fæl til å sleikja. Kjetta berre smattar litt.

på hels med seg sjølv

Husmori les blad. (Blad i tydingi 'avis'. Det hender ho les andre blad òg, helst Pondus, men no er det blad = avis det gjeld um.) So, ho les blad. PÅ PAPIR. Og for nokre vikor sidan las ho eit fint stykke der ein tilårskomen forfattar - som husmori no hev gløymt namnet på - uppmoda alle um å taka notat. Skriva ned det ein tenkte og kjende og røynde, so ein stødt var på hels med sitt tidlegare eg. 

Det var fint sagt, syntest husmori, og tenkte med seg sjølv at ho visseleg er på hels med sitt tidlegare eg. Slike notat hev husmori teke sidan 2002, ja, det finst nokre stubbar frå 90-talet òg, kjem ho i hug, men fyrst på 2000-talet vart det retteleg sving på sakene. Ho skreiv ikkje dagstødt, men so snart høvet baud seg. Det trong ikkje vera lange stundi, tjugo minutt heldt lenge, men helst sat ho um kveldane, når alt av skulearbeid og middag og trening var undangjort. Ho læste seg inne på romet, spela høg musikk og skreiv på ei gamal maskin utan vevtilkopling. Det var heilt naudsynt å draga seg tilbake på den måten. Vera i fred, få det ut! For det var slik at husmori samla upp mykje som ho ikkje fekk ut på onnor vis. Hine gjentone fortalde viljug um forelskingane sine, men den unge husmori heldt tett (med eitt undantak: den franske friaren). Ingen måtte få vita at ho var kär gjentor! Berre dagboki. Ingen måtte få vita at ho var ottefull og modlaus og ofta låg og tuta ned i puta! Berre dagboki. Ingen måtte få vita at ho ikkje kjende seg heilt som ei gjenta! Berre dagboki. Og so burtetter og burtetter, det vall fram kvar gong ho sette seg ved tastaturet. Og lika fullt var det noko av det beste ho visste, å sitja slik og berre skriva um seg og sitt, anda fritt.

I dag hender det at husmori finn fram dei gamle stykki og les litt. Ho kjem og helsar på seg sjølv, so å segja. Det er ikkje fritt for at ho tykkjer synd i den unge husmori, som bala og kava med so mangt (og skreiv bokmål, attpåtil). Stundom ynskjer ho at den eldre husmori kunde ha vitja den yngre og fortald henne at ho berre kann slappa av, det kjem til å gå heilt fint, flokane løyser seg, dei, skal du sjå. Men det er fulla litt av meiningi med ungdomstidi at ho skal vera rang og vriden, og at framtidi skal vera opi og uviss. 

Det som no gjev husmori ein snev av uro, er at ho sjeldan skriv ned noko av det ho tenkjer og kjenner og røyner. No gjeng det månader millom kvar gong ho fiskar fram dagboki. Ho veit kvifor det er slik: No hev ho sers få suter og sorger, og skulde det vera noko, hev ho ei klok festarmøy å tala ved. (Ja, mengdi dagbokinnlegg minka snøgt då ho fekk slikt utifrå fint, fast fylgje.) Det er høgst gledelegt. Husmori er nøgd med tilvera! Og ho skriv no mange tekster elles som radt kann vera til hjelp når ho i framtidi vil helsa på seg sjølv slik ho var i 2014. Jau då. So ho klagar ikkje. Nei då. Ho berre tenkjer litt på det av og til.